U podstaw teologii, jaką stworzyl Augustyn, stoi przekonanie, że miłość stanowi cel i kryterium poznania intelektualnego. Miłość rozumiał jako wartość nieodłączną od prawdy i prawego życia: "Prawdziwa miłość polega na tym, abyśmy przywiązali się do prawdy i sprawiedliwie żyli". Przekonanie to przejął z Pisma Świętego, które mówi o Chrystusie i wzywa do miłości.
Augustyn położył też fundament pod refleksję teologiczną na temat łaski. Ukazywał ją jako wszechmoc i wszechprzyczynowość Boga, czyli wszystkim władającą zasadę. Odwołując się przede wszystkim do listów Pawłowych, ukazał, że człowiek w swej naturze jest i zawse był zdolny zgrzeszyć. To, że Adam i Ewa mieli zdolność niegrzeeszenia, zwdzięczali nadprzyrodzonej łasce Boga, niezwiązanej z ich naturą. Łaskę tę utracili po grzechu pierworodnym - oni i cały rodzaj ludzki. Została ona przywrócona przez Jezusa Chrystusa. W nauczaniu Augustyna znalazły się wszystkie istotne elementy dogmatu o łasce, dlatego jest dziś określany mianem "doctor gratiae" (doktor łaski). Dalszy rozwój dogmatu uzupełnił tę wizję jedynie o pewne szczegóły.
Źródło: Br. Paweł Zaborowski TDŚ, Święty Augustyn, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2020.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz